Vandaag bereikte mij het bericht dat ‘de man in het park’ vorige maand op 90-jarige leeftijd is overleden. In de jaren na deze blog hebben we elkaar steeds beter leren kennen, prachtige verhalen uitgewisseld. En in die jaren, als de lente begint en we elkaar weer na de donkere maanden zagen, waren we opgelucht en oprecht blij. Ik wegens zijn ouderdom en hij wegens mijn ziekte . We zijn er nog, Been! Deze lente zal Benedictus niet in het zonnetje zitten met zijn E-reader. Deze lente zullen we geen verhalen uitwisselen. Deze lente zullen we niet zuchten, omdat we allebei kinderen in het buitenland hebben. Benedictus Steenbeek is er niet meer en hij zal gemist worden. Ter nagedachtenis nog even de blog over deze prachtige en bijzondere man.
Rust zacht, Been
Bijna elke dag zit hij er. Hij leest altijd een boek, meestal op een plek in het zonnetje.
Hij leest boeken als ‘Alleen op de wereld’ en ‘Erik of het het kleine insectenboek’. We praten meestal even. Over het boek vaak. Soms over het weer, maar meestal over het boek.
Hij trippelt met één been zijn rolstoel voort, om een glimpje zon te vangen. Of juist de schaduw te zoeken, als het, net als vandaag, iets te warm is voor hem.
Ik weet dat hij in het verzorgingshuis naast het park woont. Eén keer reed hij mee in een optocht van rollende bejaarde dames, maar leek zich niet echt op z’n gemak te voelen. Voortgeduwd door een stoet vrijwilligers, keurig in een rijtje werd de trein met flinke vaart voortgerold.
Hij zwaaide die dag nog net iets harder naar me, bijna als een drenkeling. Alsof hij met die ene nog…
View original post 159 woorden meer
sandraworldofimages 
Heel bijzonder.
Mooi om te lezen hoe je met iemand zo om kan gaan.