wat mag het kosten?

Nu de nieuwe Wmo door de kamers geloodst is, voel en merk ik, ook bij mijzelf, een soort sluipende paniek bij het naderen van 2015.
Een angstaanjagend ‘wat nu??’
Deze verandering is natuurlijk vanuit het grote bezuinigen voortgekomen waarbij bij mij de vraag rijst,  wat mag ik kosten?

De feiten rondom de nieuwe Wmo lezend, voelt enigszins geruststellend. Er zijn nog steeds dingen waar men recht op heeft en die ambtenaren niet mogen. Een verstandig rapport, waarin we enige rust mogen vinden.

http://www.rijksoverheid.nl/ministeries/vws/documenten-en-publicaties/brochures/2014/07/09/misverstanden-over-de-wmo-2015.html

Maar is dat zo? Geloven we erin. Moeten de komende jaren bewijzen dat de ambtenaren in Den Haag alle problemen, transities, meewerkende gemeenteambtenaren en lokaal beleid, goed overzien en ingeschat hebben. Zijn wij de proefkonijnen van de nieuwe weg? En rennen we nu als kippen zonder kop rond uit pure angst, hopend en wensend dat alles bij het oude blijft?

Deze verandering raakt namelijk niet primair ons verstand, hoe goed we ook onze hersenen blijven gebruiken, het raakt ons wezen, het raakt ons rechtvaardigheidsgevoel en, heel belangrijk, ons bestaansrecht!
We worden meer dan ooit afgerekend op wat we kosten.
En zelfs mijn portemonnee, die sinds ik minima-af ben, al meerdere malen pijnlijk geraakt, is niet hetgene wat het meest wrikt.
Ja, ik heb uitgaven die oplopen, en die ik niet zou hebben als ik maar gezond was geweest. Ik ben nog steeds niet rijk genoeg voor een eigen vervoersmogelijkheid, maar heb gelukkig elke dag te eten.
Ik ben geregeld aangewezen op MANtelzorger en heb dus geen recht op thuiszorg, maar heb wel iemand die van mij houdt en mij rondrijdt in onze roestige fiat.
Bovendien, ik kan het onderhoud van de traplift betalen. Dus wat zeur ik, vraag ik mij af….

Nou, ik kan nergens zonder gedoe heen! MANtelzorger werkt hard en heeft niet altijd maar even tijd.
Het aangaan van sociale contacten is en blijft een lastige onderneming. De NS gecombineerd met busvervoer is nog niet klaar voor de aanstormende invasie van gehandicapten, blijkt uit eigen ervaring en een aantal recente kamervragen. Zelfs de liften op het station hebben het na twee weken voor gezien gehouden.
En de reactie van mijn lijf na het gebruik van het OV, is minimaal 3 dagen bijkomen.
Dan lees ik regelmatig het woord ‘ maatwerk’.
Wat houdt dat in?
Is maatwerk in mijn geval dan, een hobbelige taxibus? Dat doet mij onmiddellijk naar medicijnen grijpen, want te pijnlijk.
Of mag maatwerk dan geheel opnieuw kijken naar alle vervoersopties, inclusief die dure opties met eigen stuur, omdat ik al het andere al tot in den treure geprobeerd en ondergaan heb en tot de conclusie gekomen ben, dat dit teveel van mijn lichaam vergt?
Moet ik dat maatwerk dan met eigen bijdragen bij elkaar financieren, of krijg ik het een fractie goedkoper, zodat ik niet van maatwerk hoef af te zien. En daarmee mijn zelfstandigheid weer kwijtraak?
Moet ik, net als bij traplift, leningen gaan afsluiten.
Want de bedragen waarover we praten zijn niet onder de €6000,- aanschafbaar. En dat is dan ook nog ontzettend tweedehands. Waarom onze bulldozer van een Fiat € 2200,- en ‘mijn’ koekblikkwaliteit inrijcanta uit hetzelfde bouwjaar minimaal € 4000,- in prijs verschillen, is mij geheel niet duidelijk.
Maatwerk, zegt de handelaar in maatwerk, is duur! Nieuwwaarde? € 25000,- . Een inrijcanta!
Ik concludeer, dat producenten en gemeenten een heel andere definitie van het woord maatwerk hanteren.
Ik ben benieuwd hoeveel rijbewijzen en auto’s ik in niet gehandicapte staat had kunnen halen.
Maar zie je me er al mee naar Den Helder tuffen?

Zelfstandigheid kwijtraken, het niet kunnen opbrengen van die enorme bedragen, waar voor mij comfortabel vervoer uit bestaat raakt mij diep. Ik word daar verdrietig van.
Ik wil verdorie ook normaal in een roestige fiat kunnen stappen en wegrijden. Of hup, de trein in. Spontaan!
Ik ben op vervoersgebied niet gelijk aan mijn gezonde medemens. En dat raakt mij! Ik kost dan veel geld, wat er dan even lekker ingewreven is.
Mag ik dan ergens nog iets willen, iets vragen, iets wensen. Mag ik sociale contacten onderhouden, verder dan 5 kilometer van mijn woonplaats, of moet dat dan online? Kan ik ooit zelfstandig naar zus?

De vraag(los van een reële eigen bijdrage, waar ik niet eens te beroerd voor ben om betalen. Met de nadruk op reëel!) “Wat mag ik eigenlijk kosten?” blijft vooralsnog onbeantwoord. Maar mijn onderbuik heeft er geen goed gevoel bij.
Maar is dat dan weer realistisch?

Laten we dan in ieder geval hopen dat elke definitie van maatwerk bereikbaar wordt, nu de gemeente de hand stevig op de knip houdt. En dat geldt ook voor rolstoelen, wonen en werken en reizen. Maak die stoelen bereikbaar, bouw die huizen levensloopbestendig en zorg voor eerlijk werk en een eerlijke beloning. Maak die liften en geef die NS geen tijd meer. Die hebben ze gehad.
Want hoe je maatwerk ook definieert, je kunt niet een hele groep buiten de maatschappij plaatsen, omdat inclusief niet in je begroting past.

We gaan het als proefkonijnen allemaal volop meemaken, dat is alvast zeker! Ik verheug me er niet echt op…..