Het kind, een IB Diploma, de toekomst

Toen zoon werd geboren had hij eigenlijk alles statistisch tegen. Ik heb daar in een vorige blog al wat over losgelaten.
Maar moeders zijn moeders en dus behoud ik het recht van opscheppen.

Zoon begon met een slechte APGAR score, een couveuse,  meer dan 15 uur gescheiden van moeder en dat hecht niet best. Daar bovenop;
Alleenstaande moeder, ook nog eens gehandicapt, wonend in een kleine flat, enig kind, een slecht inkomen en een buurt die in aanmerking kwam voor de eerste, destijds genoemd, OpenWijkSchool. Daar moest je als buurt wel iets voor doen.
Gelukkig woonden we aan de zogenoemde ‘goede’ kant. Onze buurt was vrij gespleten.

Zoon bleek altijd wat eigengereid.  9 Maanden borstvoeding en nog kreeg hij astma en allerlei allergieën. Statistisch gezien heb ik mijn best gedaan, tot op het punt dat alleen witlof en aardappelpuree nog verdragen werden. Statistieken klopten ook hier niet, helaas.
Hij huilde 9 maanden non stop, van de jeuk, van de frustratie,  van wat dan ook.

De dag dat hij zelf van punt a naar b kon kruipen, was het moment dat het huilen stopte. Hij was dus ook gewoon bloedsjacherijnig om niks te kunnen. Baby zijn lag hem niet.

Zoon werd tevreden,  zoon werd leergierig.  Zoon zat als klein mannetje in de bibliotheek niet met prentenboeken, maar met een Deens woordenboek voor zijn neus. Idag er det lördag ipv rupsje nooitgenoeg.

Zoon was zelf rupsje nooitgenoeg.  Als je ze niet te eten geeft,  deze rupsjes, verkommeren ze. De openbare school deed soms echt zijn best, maar soms ook geheel niet. Ik heb wel eens als de eerste de beste drammoeder de boel opgeschud. Sommige leraren echter waren gelukkig om te zoenen! Dan kreeg hij wat extra voer. Maar met meer dan 30 kinderen op een kluitje……. was aandacht voor de betere leerlingen een hele kluif.

Ik heb hem gevoerd en al zijn levensvragen beantwoord. Ik heb gezorgd dat zijn biologische vader weer in zijn leven kwam. Ik durf met gerust hart te zeggen, dat mijn inspanning van toen hun relatie van vandaag gered heeft. Want hij heeft zoon behoorlijk op de proef gesteld. Ik probeer mij er geheel van te distantiëren. Hun relatie is van hun.
Want advocaten kunnen lelijke brieven schrijven. Dit is ook mijn grootste spijt, dat ik die ellende niet heb kunnen voorkomen. En ik niet kan verzoenen door wat mij toen is toegeroepen. Nog niet. Wie weet, op een dag.

MANtelzorger kwam in ons leven en verbreedde daarmee ons leven, gaf het juiste mannelijke rolmodel en verhoogde ons budget en wij belandden van gespleten buurt in het keurige Gooi. Waar oude centrumhuizen goedkoper zijn, want krap, gehorig, in een rijtje en niet naast de hei.

Toen we op open dagen langs middelbare scholen gingen, namen we voor de grap de Internationale School mee. Tweetalig onderwijs leek me wel wat voor zoon.
Een proefles verder en de keus was gemaakt. Er volgde nog een interview voor de motivatie en de cito moest voldoen. Die cito waarvan ik geen vlinders in mijn buik kreeg. Ik dacht :’we zien wel’. Dat is overigens niet des ‘Gooisch’. Maar ik ben dat ook niet. Ik hoorde me daar druk over te maken, in een regio waar je groep 8 mag doubleren om maar niet naar het VMBO te hoeven, want dat doet het niet lekker op de golfclub.
De dag dat hij met het briefje van die testresultaten thuiskwam, was het me geheel niet duidelijk wat er gescoord was. Ik zat net te keuvelen met zus. En zag een getal, de maximale score, staan.
‘Maar wat is dan jouw score?’ vroeg ik hem. ‘Dat is mijn score’.

Mijn kind had minder dan 10 fouten. Mijn kind was een 1% kind.

Internationale school werd het. Zoon begon aan het Middle Year program International Baccalaureate. Ik had werkelijk geen idee wat het was en het duurde minstens zes jaar om het in één keer uit te spreken, maar financieel lag alles op zijn gat en hebben MANtelzorger en ik veel moeten laten.
En alhoewel ik me weinig bemoeide met zijn school. Ik ging natuurlijk elke start van het jaar naar de mentoravond. Alwaar nota bene ik naar een paniekaanval neigde, bij het horen van de benodigde prestaties om over te gaan, terwijl ik ze zelf niet eens hoefde te doen.

Als zoon soms wat inkakte qua cijfers zei ik : ‘ je hoeft het niet te doen, niet voor mij, noch voor de leraar, je doet het voor jou. Jij wilt iets worden’. En dat werkte. Omdat ik het middelbaar onderwijs om velerlei redenen niet heb afgemaakt, was mijn slechte voorbeeld het beste slechte voorbeeld om weer zeer gemotiveerd te raken. Hij haalde het MYP diploma, kon door naar de laatste 2 jaar. DP 1 werd vervolgd met DP2.
Woorden als internal assessment, extended essay, mock exams, Ucas en conditional offers hebben geen geheimen meer. We gebruikten deze termen alsof iedereen wist waar het over ging. Niemand buiten de IB volgde het nog.

En toch, dat ratjetoe aan culturen samen werkend voor hèt diploma! Leraren die soms tot het gaatje gingen, voor hun DP-ers. Desnoods in het weekend bellen in geval van keuzenood, het kon.
Wereldleiders zouden er wat van kunnen leren. Samenwerking.

En ondertussen deed zoon, van wie velen in 1995 zeiden dat het mis zou gaan, die verguisd zou worden en verwaarlozing tegemoet kon zien met die gehandicapte moeder, het toch maar even!
Statistieken werden stuk voor stuk kapot gemaakt door hem, zijn volhardende karakter, met mijn hulp dat prachtige karakter tot ontwikkeling te brengen, want op z’n Hollands gezegd ; Dubbeltjes kunnen wel gouden kwartjes worden.

Na 3 weken examen en 6 weken wachten op de uitslag……

Vandaag is het zover.
Dat de telefoon gisteren braaf niet rinkelde was het teken dat hij in ieder geval geslaagd was. Maar mij kon je van de zenuwen wegdragen, en……. dan ben je er nog niet.
Dan is er dag 2;
Er zijn punten die gehaald moeten worden voor de conditional offers. Spannend, maar oh wat ben ik trots op hem. Nu al. Het kon me al niet meer schelen of hij nu naar Schotland of Wageningen ging. HBO of ROC.

Hard werken is beloond. Dat jongetje van die gehandicapte alleenstaande moeder, die eigenwijs het abortusadvies negeerde, omdat gehandicapt en opvoeder zijn niet samen gingen, en zoon op de wereld bracht, zoon, die volgens vele onderzoeken en statistieken minstens zeer ongelukkig zou worden, is geslaagd!
En gaat in september zijn IB diploma ophalen.

Maar de buikpijn neemt al toe, 3 pm en nog een kwartier voor publicatie, want ik wens hem ook zijn droom…….Studeren in Schotland.

en met 37 punten van de 45 te halen punten
gaat hij naar Schotland!

Een toekomst tegemoet!